در جلد پنجم از سلسله کتاب های «المهمات و التتمّات» در ضمن اعمال هر ماه، آنچه را که مراقبان خداوند –جلّ جلاله- از آن بی نیاز نیستند، یادآور شدیم و روایاتی را مبنی بر اینکه: «اعمال هر ماه در آخرین پنجشنبۀ آن به سوی خدا بالا برده می شود.» نقل کردیم. بنابراین، شایسته است در آخرین پنحشنبۀ ماه شعبان در تطهیر باطن خود که ملاک فزونی و نقصان اعمال است، بکوشی؛ زیرا ارزش اعمال انسان به نیت است و نیز بکوش اعمالی را که انجام نداده ای جبران نموده و تا حد توان، کاستی آن را تکمیل کنی و تا آنجا که توانت می رسد و مانند کسی که از ردّ اعمال بیمناک است، انها را به درگاه خداوند –جلّ جلاله- عرضه کنی. اگر اعمال ما جز این نقص را نداشت که نشاط و شادمانی ما هنگام رسیدن به خواسته های دنیوی و اشتغال به شهوات طبیعی دنیا در نزد ما از آنچه در نزد خداوند –جلّ جلاله- است و خداوند از ما خواسته، مهم تر است و ترجیح بیشتری دارد و شادمانی ما به برآورده شدن حوایج ناپایدار بیشتر از خوشحالی ما به خدمت و طاعات خداوند –جلّ اسمه- است، در نقص آنها کافی بود و این بیماری روشنی است که هیچ تردیدی در آن نیست و بعید است که اعمال ما از این گرفتاری ها و مصایب خالی باشد. نیز توجه داشته باش که در آخرین پنجشنبه شعبان، اعمالت را برای رسیدن به ثواب خداوند رحمت گر به کسانی که اعمال همه در این روز بر آنها عرضه می شود، عرضه کنی و مانند میهمان و بنده، و وارد شونده دچار هلاکت شده و همانند رعیت گریزان از دست نفس و هواهای نفسانی و کسی که به سایه عدل مولایش پناه برده و به دامن بزرگی و تفضل او چنگ زده است، اعمال خویش را به آنان عرضه کن. نیز افزون بر عرضه اعمال در آخرین پنجشنبه این ماه به صورتی که یادآور شدیم، اعمالت را با رعایت احتیاط در بخش بخش این ماه نیز عرضه کن؛ زیرا در جلد اول از سری کتاب های «المهمات و التتمات» گذشت که انسان به آداب زشت خود در برابر خداوندی که مالک روز حساب است، آگاه است
و طی روایتی آوردیم که:
أَنَّهُ يُنَادِي مَلَكٌ مِنَ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ عِنْدَ كُلِّ صَلَاةٍ أَيُّهَا النَّاسُ قُومُوا إِلَى نِيرَانِكُمُ الَّتِي أَوْقَدْتُمُوهَا عَلَى ظُهُورِكُمْ فَأَطْفِئُوهَا بِصَلَاتِكُمْ
«فرشته ای از سوی خداوند –جلّ جلاله- در اوقات نماز ندا در می دهد: ای مردم، برخیزید و آتش هایی را که علیهِ خود روشن کرده اید، با گزاردن نماز خاموش کنید.»[1]
بنابراین، با وجود آنکه می دانی فاصلۀ نماز ظهر و عصر و نیز مغرب و عشا چقدر کوتاه است، معنای این حدیث آن است که بنده در این فاصلۀ کوتاه مستحق آتش جهنم و دچار خطر بزرگی است. بنابراین، اعمالی را که در طول این ماه فرخنده به جا آوردی، در آخرین روز از آن، همانند بندگانی که نزد مولای بزرگ و بلند پایه خود سرافکنده و مانند بردگانی که از دست مولای خود گریخته و بر مالک خود جفا نموده اند، اعمالت را بر مولایت عرضه کن، مولایی که همیشه با صفا و وفا و با پوشیدن عیب ها و گذشتن از کیفر گناهان با تو رفتار کرده است.
[1]) فلاح السائل، ص 156
منبع: اقبال الاعمال، سید ابن طاووس قدس سره
التماس دعا