به نام خدا

واقعیت به چشم‌انداز بستگی دارد؛ هرچه از گذشته دورتر بشوی به نظرت واقعی‌تر و شدنی‌تر می‌رسد - و هرچه به حال نزديک‌تر شوی به‌ناچار باورنکردنی‌تر جلوه می‌کند. مجسم کنید در یک سینمای بزرگ، در ردیف ته تالار نشسته‌اید؛ بعد، ردیف به ردیف جلوتر می‌آیید تا این که بینی‌تان به پرده سینما می‌خورد. هرچه به پرده نزديک‌تر می‌شوید، چهره بازیگران بیشتر محو می‌شود تا این که به شکل انبوهی از دانه‌های رقصان در می‌آید؛ جزئیات کوچک تصویر ابعادی هیولایی به خود می‌گیرد، دنیای خیالی کم‌کم از هم می‌پاشد - یا شاید بهتر است بگوئیم که کم‌کم روشن می‌شود خیال همان واقعیت است...

#بچه‌های_نیمه‌شب، #سلمان_رشدی، ترجمه #مهدی_سحابی، #نشر_تندر، ص ۲۵۳