به نام خدا

[✍ شما در این دو سال اخیر باز به طرف مردم و خلق گرایش پیدا کردید و از شعر ملتزم و اجتماعی دفاع می‌کنید و باز از مردم حرف می‌زنید. خوب یادتان است که زمانی همین مردم را با صفت بوی‌ناکان نام بردید.۱ ... شما در مراحل مختلف زنده‌گی‌تان طرز تفکرهای مختلفی داشته‌اید یا تابع احساسات‌تان بودید.]
<من هیچ‌وقت از مردم دور نبودم من عضوی هستم از این جامعه منتها یک موضوعی است که باید برای روشن‌کردن آن کمی به عقب برگردم. اگر کسی «واقعاً» با تمام عقیده و با تمام منطق و با تمام صمیمیتش در صف مخالف من باشد، من هرگز به خودم اجازه نمی‌دهم به او توهین کنم. چون او عقیده‌یی دارد برای خودش هم‌چنان که من عقیده‌یی برای خودم دارم. منتها عقیده‌ی ما متضاد است. خب، یا او نتوانسته مرا مجاب کند یا من نتوانسته‌ام او را مجاب کنم. اشخاصی را می‌بینیم که واقعاً احمقانه برای خود به تفکراتی قائل هستند نمی‌خواهم بگویم دکترین یا ایده‌ئولوژی. چنین کسی هم واقعاً چوب حماقتش را می‌خورد و باز تقصیر جامعه است که نتوانسته یا نشده و یا نخواسته وضعی پیش بیاورد که مردم واقعاً بتوانند برای خودشان راه و روش مشخصی پیدا کنند. ...
مسأله آن موقع به آن شکلش مورد نظر من است که آدمیزاد تنها و تنها پوست خودش را بخواهد نجات بدهد و به خاطر پوست گندیده‌ی خودش به افکار و عقاید دیگران توهین کند. به‌خاطر صنار و سه‌شاهی به‌خاطر مال و جیفه‌ی دنیا و به‌خاطر منافع مادی خودش.
من و نسل من آن چنان لطماتی از این بوی‌ناک‌ها خورده‌ایم که لابد تاریخی خواهد بود و قضاوتش را خواهد کرد.
اما چرا باید وقتی که صحبت از بوی‌ناکان پیش می‌آید شما در برابر من جبهه بگیرید؟ مثلی است که می‌گوید چوب را که بردارند گربه‌دزده خبردار می‌شود. کی گفته‌است که «مردم» این‌جا مورد نظر بوده‌اند؟>

✍ جمع الف‌ونون دارد ... عام است.
<باشد. آن‌ها هم یکی دو تا که نبودند. اغلب گروه‌هایی بودند که گروه‌های بیش‌تری را هم به‌دنبال می‌کشیدند و کسانی بودند که لطماتی به امید و به تفکر نسل‌ها زدند. شاید حساب یک نسل و دو نسل هم نباشد.>۲


۱. گویا اشاره دارد به این بخش از شعر تنها ...
چرا که من از هرچه با شماست، از هر آن‌چه پیوندی با شما داشته است نفرت می‌کنم:
از فرزندان و
از پدرم
از آغوش بوی‌ناک‌تان و
از دست‌های‌تان ...
۲.جزیره‌های دور و نزدیک، سال ۱۳۵۲.



#نامِ_همه‌ی_شعرهای_تو #زندگی_و_شعر_احمد_شاملو_"ا.بامداد"، #ع._پاشائی، #نشر_ثالث، صص ۲۵۴ و ۲۵۵