ارنست روان درمان­گری بود که به کارش عشق می­ورزید. بیمارانش هر روز او را به خصوصی­ترین اتاق­های زندگی­شان دعوت می­کردند؛ و او هر روز آن­ها را تسلی می­داد، تیمارشان می­کرد و ناامیدی را از آن­ها دور می­کرد...کسی که به کارش عشق می­ورزد، خوش­شانس است. ارنست احساس خوش شانسی می­کرد. البته چیزی بیش از خوش شانسی؛ او احساس خوش­بختی می­کرد...بعضی از صبح­ها، از پنجره­ی مطبش...به آسمان مه آلود نگاه می­کرد و با خود تصور می­کرد که اسلافش در روان­درمانی در افق منتظر ایستاده­اند...در بالاترین سطح و دورتر از بقیه، نیاکانی ایستاده بودند که پیگرهای آسمانی­شان به سختی روایت می­شد: عیسی مسیح، بودا و سقراط. پایین­تر از آن­ها و کمی نزدیک­تر، پیشروان بزرگ بودند که چهره­هایشان کمی متمایز بود: نیچه، کیرکگور، فروید و یونگ، و از آن­ها نزدیک­تر پدربزرگ­های روان­درمانی: آدلر، هورنی، سالیوان، فروم و چهره­ی شیرین و خندان شاندور فرنتزی.

منبع: https://www.banasher.com