پانزدهم اردیبهشت یا روز «دی به مهر» در ماه اردیبهشت، یکی از جشن‌های ایرانی به نام جشن میانه‌ی بهار یا جشن بهاربد است که به معنای میانه‌ی فصل سبز یا میانه‌ی بهار می باشد.
زمانی که کهن‌ترین گاه‌شماری شناخته‌شده ایرانی روایی داشته و اکنون هم کم و بیش نشانه‌هایی از آن بر جای مانده است، ابتدای بهار و میانه‌ی هر یک از فصل‌های سال با شادمانی و سرور جشن گرفته می‌شد.
البته بدلیل اینکه ماه های فصل بهار ۳۱ روزه است، میانه‌ی بهار برابر با شانزدهم اردیبهشت می باشد. اما در قدیم و حتی امروزه، عملا پانزدهمین روز ماه دوم هر فصل به عنوان میانه‌ی آن فصل شناخته می‌شود.
جشن‌های گاهنباری یا موسم‌های سالیانه، بازمانده ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان می باشد که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار نیم‌فصل تقسیم کرده‌اند و هریک از این بازه‌های زمانی، نامی مخصوص داشته اند.
سال گاهنباری از اولین روز فصل تابستان آغاز می‌شد و پس از هفت پار‌ه‌ی زمانی، یعنی سه پایان فصل و چهار میانه فصل، به شروع سال بعد می‌رسید. پایان فصل بهار یا آغاز تابستان دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها به عنوان جشن آغاز سال نو به شمار می‌رفت.
نظام موسم‌های گاهنباری خیلی ساده و دقیق می باشد و امروزه بیشتر روستاییان و کشاورزان سرزمین‌های ایرانی از آن بهره می‌برند. در میان کشاورزان، سنجش زمان به گونه‌ی شمارش روزهای فصل (مثلا بیستم بهار، چهلم بهار و یا بیست روز به تابستان مانده) بسیار رایج‌تر از سنجش زمان براساس شماره روز و ماه است.
امروزه بازمانده‌هایی از جشن کهن بهاربُد در مناطق مختلف سرزمین‌های ایرانی مانند مراسمی زیبا و نمادین در حوض سعدی شیراز و چشمه مجاور آن بر جای مانده، اما آیین‌های بزرگداشت روز پیام‌آوری زرتشت کاملا فراموش شده و برگزار نمی‌شود.