کاشفان فروتن شوکران

عشق عمومی


اشک رازی‌ست
لبخند رازی‌ست
عشق رازی‌ست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

●

قصه نیستم که بگوئی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم
مرا فریاد کن.

●

درخت با جنگل سخن می‌گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می‌گویم

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده،
من ریشه‌های ترا دریافته‌ام
با لبانت برای همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته‌ام
برای خاطر زندگان،
و در گورستان تاريک با تو خوانده‌ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق‌ترین زندگان بوده‌اند.

●

دستت را به من بده
دست‌های تو با من آشناست
ای دیر یافته! با تو سخن می‌گویم
بسان ابر که با توفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می‌گوید

زیرا که من
ریشه‌های ترا دریافته‌ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.



#کاشفان_فروتن_شوکران، #احمد_شاملو، نشر #سازمان_انتشاراتی_و_فرهنگی_ابتکار، صص ۱۷-۱۹

کاشفان فروتن شوکران

از مرگ...



هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگر چه دستانش، از ابتذال، شکننده‌تر بود.
هراس من -باری- همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون‌تر باشد


●


جستن
یافتن
و آنگاه
به اختیار برگزیدن
و از خویشتن خویش
باروئی پی افکندن...

اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش‌تر باشد
حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم.




#کاشفان_فروتن_شوکران، #احمد_شاملو، نشر #سازمان_انتشاراتی_و_فرهنگی_ابتکار، ص ۹

حدیث بی‌قراریِ ماهان

#حدیث_بی‌قراریِ_ماهان، #احمد_شاملو، نشر #نشر_چشمه

این اثر مجموعه‌ای از اشعار شاملو است. من هیچ ارتباطی با شعرهای این کتاب نگرفتم (و البته کلا تا به حال شعرهای کمی از شاملو را دوست داشته‌ام). در این مجموعه فقط شعر آشتی به نظرم کمی خوب بود. امتیاز: ۰ از ۱۰.

حدیث بی‌قراریِ ماهان

آشتی


"-اقیانوس است آن:
ژرفا و بی‌کرانه‌گی،
پرواز و گردابه و خیزاب
بی‌آن که بداند.

کوه است این:
شُکوهِ پادَرجایی،
فراز و فرود و گردن‌کشی
بی‌این که بداند.

مرا اما
انسان آفریده‌ای:
ذره‌ی بی‌شکوهی
گدای پَشم و پِشکِ جانوران،
تا تو را به خواری تسبیح گوید
از وحشتِ قهرت بر خود بلرزد
بیگانه از خود چنگ در تو زند
تا تو
كُل باشی.

مرا انسان آفریده‌ای:
شرم‌سارِ هر لغزشِ ناگزیرِ تن‌اش
سرگردانِ عرصاتِ دوزخ و سرنگونِ چاه‌سارهای عَفِن:
یا خشنودِ گردن نهادن به غلامیِ تو
سرگردانِ باغی بی‌صفا با گُل‌های کاغذین.

فانی‌ام آفریده‌ای
پس هرگزت دوستی نخواهد بود که پیمان به آخر برد.
بر خود مبال که اشرفِ آفرینه‌گانِ تواَم من:
با من
خدایی را
شکوهی مقدّر نیست."

□

"-نقشِ غلط مخوان
هان!
اقیانوس نیستی تو
جلوه‌ی سیالِ ظلماتِ درون.
کوه نیستی
خشکینه‌ی بی‌انعطافیِ محض.

انسانی تو
سرمستِ خُمبِ فرزانه‌گی‌یی
که هنوز از آن قطره‌یی بیش در نکشیده
از مُعماهای سیاه سر برآورده
هستی
معنای خود را با تو محک می‌زند.

از دوزخ و بهشت و فرش و عرش برمی‌گذری
و دایره‌ی حضورت
جهان را
در آغوش می‌گیرد.

نام تواَم من
به یاوه معنایم مکن!"*


فروردین ۱۳۶۴



*. می‌توان گفت که این شعر به نحوی دنباله‌ی و تباهی آغاز یافت از مجموعه‌ی آیدا: درخت و خنجر و خاطره! و شعرِ پس آن‌گاه زمین از مجموعه‌ی مدایح بی‌صله است.




#حدیث_بی‌قراریِ_ماهان، #احمد_شاملو، نشر #نشر_چشمه، صص ۲۴-۲۸

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش

کتاب «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» نوشته‌ی محمدعلی بهمنی، مجموعه‌ای از ۷۲ غزل (۷۱ غزل و یک غزل در رثای اخوان) و ۴ مثنوی این شاعر نام‌دار معاصر است که عشق در اکثر این اشعار حضور دارد. از نظر من فقط چند غزل از کتاب خوب بود. توانایی شاعر در غزل‌سرایی و تسلطش بر زبان در همه‌ی اشعار مشهود بود ولی اکثر غزل‌ها فاقد شور خاصی بودند و این حس را به من القا می‌کردند که از سر وظیفه سروده شده‌اند. امتیاز: ۲ از ۱۰.

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

این غزل‌ها همه جان‌پاره‌یِ دنیایِ مَنند


پیش از آنی که به یک شعله بسوزانم‌ِشان
باز هم گوش سپردم به صدایِ غمِ‌شان

هر غزل گرچه خود از دردی‌و داغی می‌سوخت
دیدنی داشت ولی سوختنِ باهمِ‌شان

گفتی از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد
بغضِ‌شان شیون‌ِشان ضجه‌یِ زيرو بمِ‌شان

نه شنیدی‌و مباد آن که ببینی روزی
-ماتمی را که به جان داشتم از ماتمِ‌شان

زخم‌ها خیره‌تر از چشم ترا می‌جستند
تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمِ‌شان

این غزل‌ها همه جانپاره‌یِ دنیایِ منند
لیک با این همه از بهرِ تو می‌خواهمِ‌شان

گر ندارند زبانی که ترا شاد کنند
بی‌صدا باد دگر زمزمه‌یِ مبهم‌ِشان

فکرِ نفرین به تو در ذهنِ غزل‌هایم بود
که دگر تاب نیاوردم‌و سوزاندم‌ِشان



#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۱۵۸ و ۱۵۹

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

آینه در جوابِ من باز سکوت می‌کند


این شَفق است یا فلق؟ مغرب‌و مشرقم بگو
من به کجا رسیده‌ام؟ جانِ دقایقم بگو

آینه در جوابِ من باز سکوت می‌کند
باز مرا چه می‌شود؟ ای تو حقایقم بگو

جان همه شوق گشته‌ام طعنه‌ی ناشنیده را
در همه حال خوبِ من با تو موافقم بگو

پاک کن از حافظه‌ات شورِ غزل‌هایِ مرا
شاعرِ مُرده‌ام بخوان گورِ علایقم بگو

-با منِ کوروکَر ولی واژه به تصویر مَکش

منظره‌هایِ عقل را با منِ سابقم بگو

من که هر آنچه داشتم اولِ ره گذاشتم
حال برایِ چون تویی اگر که لایقم بگو
□
یا به زوال می‌روم یا به کمال می‌رسم
یک‌سره کن کارِ مرا بگو که عاشقم بگو



#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۱۳۲ و ۱۳۳

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

در آتشِ تو زاده شد ققنوسِ شعرِ من


در دیگران می‌جویی‌ام اما بدان ای دوست

اینسان نمی‌یابی زِ من حتا نشان ای دوست

من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می‌زَن
تا پاسخم را بشنوی پژواک‌سان ای دوست

در آتشِ تو زاده شد ققنوسِ شعرِ من
سردی مکن با این‌چنین آتش به‌جان ای دوست

گفتی بخوان [خواندم] اگرچه گوش نسپردی
حالا که لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست

من قانعم آن بختِ جاویدان نمی‌خواهم
گر می‌توانی یک‌نفس با من بمان ای دوست

یا نه! تو هم با هر بهانه شانه خالی کن
-از من من این بر شانه‌ها بارِ گران ای دوست

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت
بی‌هوده می‌کوشی بمانی مهربان ای دوست

آنسان که می‌خواهد دلت با من بگو آری
من دوست دارم حرفِ دل را بر زبان ای دوست



#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۱۱۵ و ۱۱۶

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

امشب زِ پشتِ ابرها بیرون نیامد ماه


از خانه بیرون می‌زنم اما کجا امشب!
شاید تو می‌خواهی مرا در کوچه‌ها امشب؟

پشتِ ستونِ سایه‌ها رویِ درختِ شب
-می‌جویم اما نیستی در هیچ‌جا امشب

می‌دانم آری نیستی اما نمی‌دانم
-بی‌هوده می‌گردم به‌دنبالت چرا امشب؟

هر شب ترا بی‌جستجو می‌یافتم اما
-نَگذاشت بی‌خوابی به‌دست آرَم ترا امشب

ها ... سایه‌ای دیدم! شبیه‌ات نیست اما حیف!
ای کاش می‌دیدم به‌چشمانم خطا امشب

هر شب صدایِ پایِ تو می‌آمد از هرچیز
حتا زِ برگی هم نمی‌آید صدای امشب

امشب زِ پشتِ ابرها بیرون نیامد ماه
بشکن قُرق را ماهِ من بیرون بیا امشب

گشتم تمامِ کوچه‌ها را یک نَفَس هم نیست
شاید که بخشیدند دنیا را به‌ما امشب

طاقت نمی‌آرم تو که می‌دانی از دیشب
باید چه رنجی برده‌باشم بی‌تو تا امشب
□□
ای ماجرایِ شعر و شب‌هایِ جنونِ من
آخر چگونه سَرکنم بی‌ماجرا امشب؟



#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۸۲ و ۸۳

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

من فلسفه‌ای دارم - یا خالی‌و یا لبریز

جنگل همه‌ی شب سوخت در صاعقه‌ی پاییز
از آتشِ دامن‌گیر ای سبزِ جوان پرهیز!

برگ است که می‌بارد! چشمِ تو نبیند کاش
- این منظره را هرگز در عالمِ رویا نیز

هیهات... نمی‌دانم این شعله که بَر من زد
از آتشِ «تائیس» است یا بارقه‌ی «چنگیز»!

خاکسترِ من دیگر ققنوس نخواهد زاد؟
وآن هلهله پایان یافت این‌گونه ملال انگیز!
□□
تا نیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سَرکش
من فلسفه‌ای دارم یا خالی‌و یا لبریز

مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صورِ تو دَمَد برخیز


#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۵۷ و ۵۸

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

اما من آن مورم که همواره به دنبالِ رسیدن بود

در گوشه‌ای از آسمان ابری شبیهِ سایه‌ی من بود
ابری که شاید مثلِ من آماده‌ی فریادکردن بود

من رهسپارِ قلّه‌و او راهی درّه تلاقی‌مان
پایِ اجاقی که هنوزش آتشی از پیش بر تن بود

خسته نباشی [پاسخی پژواک‌سان از سنگ‌ها آمد]
این ابتدایِ آشنائی‌مان درآن تاریک‌و روشن بود

: بنشين!
نشستم
گپ زدیم
اما نه از حرفی که با ما بود
او نیز مثلِ من زبانش در بیانِ درد الکَن بود

او منتظر تا من بگویم [گفتنی‌هایِ مگویم را]!
من منتظر تا او بگوید وقت اما وقتِ رفتن بود

گفتم که لب وا می‌کنم [با خویشتن گفتم] ولی بغضی
با دستهایی آشنا در من به کارِ قفل بستن بود

او خیره بر من من به او خیره اجاقِ نیمه‌جان دیگر
گرمایش از تن رفته‌و خاکسترش در حالِ مردن بود

گفتم: [خداحافظ] کسی پاسخ ندادو آسمان یک‌سر
پوشیده از ابری شبیه آرزوهایِ سِترون بود

تا قلّه شاید یک‌نفس باقی نبود اما غرورِ من
با چوبدستِ شرمگینی در مسیرِ بازگشتن بود
□□
چون ریگی از قله به قعرِ دره افتادم هزاران بار
اما من آن مورم که همواره به دنبالِ رسیدن بود


#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۵۱-۵۳

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

کمالِ دار برایِ منِ کمال‌پرست


در این زمانه‌یِ بی های‌و هویِ لال پَرست
خوشا به حالِ کلاغانِ قیل‌وقال پرست

چگونه‌ شرح دهم لحظه لحظه‌ی خود را
برایِ این‌همه ناباورِ خیال پرست؟

به شب‌نشینیِ خرچنگ‌های مردابی
چگونه رقص کند ماهیِ زُلال پرست

رسیده‌ها چه غریب‌و نچیده می‌افتند
به پایِ هرزه علفهایِ باغِ کال پرست

رسیده‌ام به کمالی که جز اَنالحق نیست
کمالِ دار برایِ منِ کمال پرست

هنوز زنده‌ام و زنده بودنم خاری‌ست -
به چشم تنگیِ نامردمِ زوال پرست


#گاهی_دلم_برای_خودم_تنگ_می‌شود، #محمد_علی_بهمنی، نشر #نشر_دارینوش، صص ۱۹ و ۲۰

یک خوشه زن مجموعه‌ی شعر

شعرهای کتاب خوب بودند، بعضی‌هایشان حس شاعر را به خوبی منتقل می‌کردند.

رحمانی «یک خوشه زن» را به بازار کتاب می‌آورد

سومین مجموعه شعر مستقل مهری رحمانی با عنوان �یک خوشه زن� به زودی توسط انتشارات آهنگ دیگر منتشر می‌شود. این شاعر همچنین کتاب �با مولانا و یونگ� را در دست تالیف دارد که بررسی مثنوی از دیدگاه روان‌شناسی یونگ است.

رحمانی در گفت‌‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره سومین مجموعه شعرش گفت: شعرهای این مجموعه در قالب نو و پیرامون مسائل درونی انسان و حال و هوای اجتماعی سروده شده‌اند.

وی با تاکید بر اجتماعی‌تر شدن سومین مجموعه شعرش اظهار داشت: در مجموعه‌های پیشینم بیشتر به مسائل و دغدغه‌های شخصی پرداخته بودم. البته معتقدم مسائل شخصی مستقل از مسائل جمعی نیستند، اما در این مجموعه بیش از پیش به مسائل عمومی بشر پرداخته‌ام.

این شاعر افزود: به عبارت دیگر تجربه اجتماعی این شعرها بیشتر شده است و از گفت‌و‌گوهای درونی خارج شده‌اند.

وی در تشریح ویژگی‌های این مجموعه از دیدگاه خودش توضیح داد: احساس می‌کنم در شعرهای این مجموعه در مصرف کلمه صرفه‌جویی شده است. به بیان دیگر از پرگویی پرهیز کرده‌ و کلمات موجزتری را برای بیان معانی وسیع‌تر به‌کار گرفته‌ام.

ادامه نوشته

یک خوشه زن (مجموعه‌ی شعر)

منبع: https://www.gisoom.com

کبریتِ خیس مجموعه شعر سال‌های 1383-1381

کتاب مجموعه‌ی شعرهای عباس صفاری بین سال‌های 81 تا 83 است. عباس صفاری را قبل از مطالعه‌ی این کتاب نمی‌شناختم ولی شعرهای این کتاب اکثرشان خوب بودند.

کبریت خیس: مجموعه شعر سال‌های 1383 - 1381

 صفحات اولیه كتاب
موضوع(ها):

شعر فارسی - قرن 14

---

پدیدآور(ان):

شاعر:عباس صفاری

---

ناشر (ان):
مروارید
 

 ۱۴۴ صفحه - رقعی (شومیز) - چاپ ۲ - ۱۱۰۰ نسخه  ISBN: 978-964-8838-05-3

ادامه نوشته

کبریت خیس: مجموعه شعر سال‌های 1383 - 1381

ادامه نوشته